De 7 moderne wereldwonderen

De 7 moderne wereldwonderen zijn gekozen op 07-07-2007 door middel van een wereldwijde stemming via een internet site. meer dan 100 miljoen mensen hebben gestemd om de 7 moderne wereldwonderen te kiezen. Hieronder zie je een overzicht van de nieuwe moderne wereldwonderen.

Het zal altijd een discussie blijven of dit echt de moderne wereldwonderen zijn, aangezien de gebouwen allemaal al heel erg oud zijn.

Chichén Itzá (Mexico)

Toen de Spaanse veroveraars uit het oerwoud van de Mexicaanse laaglanden tevoorschijn kwamen, zagen ze de resten van Chichén Itzá, de meest spectaculaire Maya-stad in Noord-Yucatan. Het eerste deel van de naam betekent ‘aan de rand van de bron’, waarbij de bron verwijst naar de plaatselijke cenote of natuurlijke bron die water op grote diepte toegankelijk maakte en die de Maya’s beschouwden als een toegang tot de ondergrondse wereld.

De cenote werd heilig en een pelgrimsplaats; er werden riten uitgevoerd die de goden gunstig moesten stemmen, bijvoorbeeld mensenoffers die in de bron werden gegooid tezamen met kostbare en eenvoudige objecten als offers. Het tweede deel van de naam – Itza – verwijst naar een etnische groep van mysterieuze origine en met een complexe samenstelling die in deze omgeving aanwezig was, waarschijnlijk vanaf 435 n.Chr.

Cristo Redentor (Brazilië)

Het was de droom van een priester, Pedro Maria Boss, in 1850 om een standbeeld te laten bouwen boven op de berg Corcovado. Echter Koningin Isabel zag er weinig in. In 1921 lukte het de kerk alsnog om voldoende geld in te zamelen tijdens de Semana do Monumento, Monumentenweek. Het duurde echter tot 12 oktober 1931 totdat eindelijk het beeld officieel ingewijd kon worden door de toenmalige president Getúlio Vargas.

Het beeld Cristo Redentor is 38 meter hoog en weegt 1145 ton.Het staat boven op de 710 meter hoge berg Corcovado, vanwaar het waakt over Rio de Janeiro. De spanwijdte van de armen is 28 meter. Het beeld is ontworpen door ingenieur Heitor da Silva Costa en met de hulp van de Frans-Poolse beeldhouwer Paul Landowski werd het beeld in eerste instantie in Frankrijk gemaakt in blokken van 16 ton. Het moet een enorme operatie zijn geweest om alles te vervoeren naar Brazilie tot bovenop de 710 meter hoge berg Corcovado.

Colosseum (Italië)

Hoewel het ontwerp van het Colosseum was gebaseerd op oudere Romeinse (amfi)theaters was het eindresul­taat veel spectaculairder. De immens hoge gevel was verdeeld in vier horizontale rijen. De onderste drie bestonden uit recht boven elkaar geplaatste bogen, tachtig in totaal, geflankeerd door halve zuilen in Dori­sche, Ionische en Corinthische stijl. Hierboven bevond zich een gemetselde verdieping die was versierd met Corinthische pilasters. De bogen weerspiegelen de indeling van het theater: via haaks op de gevel staande trappen en ringvormige gangen konden de zitplaatsen rond de ovale arena worden bereikt. Het publiek, dat kon varieren van 50.000 tot 73.000 mensen, moest buiten het gebouw wachten op een door paaltjes omgeven terrein. Ze hadden kaartjes voor een van de 76 genummerde bogen op de begane grond. Via de op hun kaartje genoemde boog kwamen ze het snelst en gemakkelijkst bij hun zitplaats. De vakken met zit­plaatsen lagen in drie trapsgewijs oplopende rijen op betonnen gewelven. Helemaal bovenaan waren houten tribunes. De arena werd begrensd door een houten hek en een hoog podium met marmeren stoelen voor amb­tenaren. Er waren speciale loges voor de keizer en magi­straten, die ook hun eigen ingang hadden.

Chinese Muur (China)

Een dergelijk groot bouwwerk is in de wereldgeschiedenis ongekend. De muur strekt zich over een lengte van 2700 km uit van Shanhaiguan in Hopei aan de oostkust tot Jiuguan in Kansu in het westen. De werkelijke lengte is minstens twee keer zo lang, omdat de muur bij passen en andere strategische plekken in lussen loopt die twee, drie of vier keer heen en weer lopen. Met oudere delen meegerekend is de muur in totaal bijna 10.000 km lang; meer dan 20 procent van de omtrek van de aarde. Er zijn bijna 20.000 muurtorens en 10.000 losse wacht- en seintorens over­gebleven. Met alle stenen die in de muur zitten, zou een muur van 1 m dik en 5 m hoog kunnen worden gebouwd die tien keer de aarde zou omspannen.

Wat de Chinese muur wordt genoemd, is in werke­lijkheid een verzameling van vele lange muren die in verschillende perioden uit de Chinese geschiedenis zijn gebouwd. De muur was vanaf het begin meer dan alleen maar een verdedigingswerk: het was de grens met de beschaafde wereld. Het Chinese karakter voor muur is hetzelfde als dat voor stad; een muur gaf een bestuur­lijke eenheid aan, die de georganiseerde Chinese wereld van landbouwers scheidde van de wanordelijke bar­baarse nomaden van de steppe. ‘Binnen de muur’ bete­kende dus in de vertrouwde, beschaafde wereld.

Machu Picchu (Peru)

Aan de oostzijde van het Peruaanse Andesgebergte, waar de bergrivier Urubamba het nabije Amazonebekken tegemoet stroomt, deed de Amerikaanse onderzoeker Hiram Bingham op 24 juli 1911 de belangrijkste ontdekking uit zijn wetenschappelijke carrière. Op zoek naar overblijfselen van de oude Inca-cultuur, die in de 16e eeuw door Spaanse veroveraars werd vernietigd, kwam de jonge hoogleraar in de geschiedenis van Yale University met zijn twee inheemse begeleiders na een klim van honderden-meters-hoge hellingen langs een stroombuiging op 2300 meter hoogte uiteindelijk een door machtige rotspartijen omgeven bergpas tegen, die vanuit het dal niet zichtbaar was en waarvan de ingang lange tijd door een aardverschuiving verborgen was gebleven. Talloze met groen overwoekerde muren en trapvormige terrassen in de hoogvlakte, deden onmiddellijk vermoeden dat zich hier ooit een grote stad had bevonden. Machu Picchu, een wereldwonder, is herontdekt. Dankzij z’n unieke locatie is Machu Picchu nooit door de Spaanse veroveraars ontdekt.

Rotswoningen in Petra (Jordanië)

De koninklijke graven van Petra (of er echt koningen begraven liggen, is niet bekend) waren meer dan kamers voor de doden. De nieuwste en opvallendste modes uit wereldsteden als Alexandrië werden door de Naba¬taanse steenhouwers nagemaakt, aangepast of verder uitgewerkt. Hun stijl, met zijn prominente urnen en onderbroken timpanen, is een eclectische mengeling van plaatselijke en uitheemse kenmerken, een soort equivalent van de zeventiende-eeuwse barok. Dit was een soort omgekeerd bouwen: er hoefden geen muren en zuilen te worden neergezet, aangezien die al in de vorm van vast gesteente bestonden, maar de ruimten ertussen moesten worden weggehakt.

Eerst werd een geschikt stuk rots vlak gemaakt en daarna werd de gevel van boven naar onderen uitgehakt. Er werden waar¬schijnlijk loshangende schietloden gebruikt om te kijken of de voorkant wel recht werd. Ook smalle watergeulen, die na de bouw werden verwijderd, kunnen hierbij hebben geholpen. Naast sommige graven zijn gaten in de rotswand zichtbaar, waarin mogelijk de steigers voor de steenhouwers waren bevestigd. Voordat de steenhou¬wers binnen in de graven begonnen te hakken, moest alles zorgvuldig zijn berekend: een instortend stuk rots kon namelijk fataal zijn. Het uiteindelijke resultaat was wel veel duurzamer dan een vrijstaand gebouw. De kamers achter de voorgevels zijn naar verhouding klein: er is een buitenste kamer, soms met een in steen uitgehakte bank, terwijl de grafkamer doorgaans in de wand hierachter is uitgehakt. De voorgevels van de graven, die nagenoeg onverwoestbaar zijn, nemen na eeuwen vol verwaarlozing, aardbevingen, erosie en inci-denteel vandalisme nog steeds een opvallende plaats in het landschap in. Ze geven een authentieker en vollediger beeld van de architectuur uit de eerste eeuw dan alles wat er nog in Alexandria zelf is overgebleven.

De verfijnde versieringen op de voorgevels waren waarschijnlijk het werk van plaatselijke steenhouwers. Uit merktekens op de graven in Madain Salih, een andere Nabataanse vindplaats, valt op te maken dat steenhouwers gewoonlijk zo’n 25 jaar werkten. Slaven hakten waarschijnlijk het gesteente weg, wat veel zwaarder werk was.

Taj Mahal (India)

De Taj Mahal, een bouwwerk van wit marmer en rood zandsteen, bevindt zich op de rechteroever van de Jamuna in Agra, NoordIndia als een enorm aandenken aan eeuwige liefde. Sjah Jahan, de Mogul-keizer, wijdde zeventien jaar (1631-1648) en veel geld aan de bouw van dit schitterende mausoleum ter nagedachtenis van zijn favoriete vrouw, Mumtaz Mahal, de ‘Uitverkorene van het Paleis’.